เห็นทีมไดอารี่จากเวปเดิมอพยพมาอยู่ที่นี่..รู้สึกอบอุ่นดีจัง...ขอบคุณผู้หมวดคนดีที่น่ารักที่ส่งลิงก์เวปนี้มาให้เพื่อจะได้ไม่ไปฟุ้งซ่านอะไร นอกจากให้ก้มหน้าก้มตาเขียนไดอารี่ แบบเดิมๆ ทั้งที่ผู้หมวดเองก็รู้ดีว่าช่วงนี้ยุ่งมากๆ...ไม่ได้เจอกันนานมากๆ...พอๆ กะหลังจากไดอารี่เก่าปิดไปสักเดือนหนึ่งได้..ต่างคนก็มีภาระกิจส่วนตัวต้องทำ ทั้งที่เราสองคนก็อยู่ไม่ไกลกันนัก แค่แม่น้ำเจ้าพระยากั้นกลาง...แต่ก็ไม่เคยกั้นใจเราสองคนเลยนะคะ...555555....หยอดซะ งง งวยเลยสิคะนั่น...พูดจริงๆ ค่ะ คิดถึงเช่นกันค่ะ แต่ไม่อยากพูดให้ได้ใจ ไว้เสร็จธุระที่เราสองคนจำเป็นต้องทำลงตัวก็ค่อยไปกิน ไปเที่ยว กันเหมือนเดิมนะคะ...ว่าแต่ว่าจะว่างเปล่าน๊อ กะจะเอาดีกับการรับราชการจนเป็นนายพลน่ะ...แล้วผู้หมวดจะให้เวลาดิฉันตอนไหนคะ...ระวังโดนทิ้งน๊อ....
ผู้หมวดก็คือคนใกล้ตัวคนเดิมหน้าหล่อและน่ารักเดิมๆ (แต่อวบไปหน่อยนะคะนั่น 555555) เป็นห่วงเครื่องแบบที่รองรับอ่ะค่ะ....ตอนนี้ผู้หมวดได้งานทำเป็นหลักแหล่ง ไม่หลักลอย ทำงานเป็นรั้วของชาติ (ชาตินี้ ไม่ใช่ชาติหน้า หรือชาติไหนๆ นะคะ) เพิ่งบรรจุใหม่ สดๆ ร้อน...แบบกลิ่นใหม่ติดตัวมาเลยค่ะ...ถึงไม่ค่อยได้เจอกันเหมือนเมื่อก่อน แต่เราก็คุยกันทุกวัน ทุกคืน แบบเสมอต้นเสมอปลาย แตกคอกันบ้าง คอเดียวกันบ้าง แล้วแต่อารมณ์ของแต่ละคน แต่ก็ยังคงคบกันมาจนทุกวันนี้...อยากบอกในนี้อีกครั้งแบบย้ำๆ ซ้ำๆ ว่าดีใจด้วยค่ะที่ได้เป็นผู้หมวดเจริญรอยตามคุณพ่อ และทำให้คุณแม่สมหวัง...ขอให้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเป็นนายพันและนายพลเร็วๆ นะคะ...โอม..เพี๊ยง...
สำหรับการเขียนไดอารี่ที่เก่า...ก็คิดถึงและเสียดายข้อมูลมากๆ ค่ะแต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและทำมัยถึงมีการปิดเวปไป...ไม่รู้จะไปเรียกร้องข้อมูลเก่าๆ จากที่ไหน ผู้หมวดบอกที่นี่ (blogger.com) นี่ดีแล้วคงไม่มีการปิดเวปหรอกเพราะเป็นเวปของต่างประเทศ เราจะเขียนได้อีกนาน ที่สำคัญมีพี่น้องจากเวปเก่ามารวมตัวกันที่นี่ตรึมเลยค่ะ...555555....เผอิญช่วงที่เค้าปิดเวป งาน และเรื่องส่วนตัวยุ่งมากๆ ก็เลยไม่รู้สึกอะไรมากมาย ทุกอย่างยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลาเข้ามาเขียนไดอารี่ที่ไหนทั้งนั้นแต่ก็นั่งบ่นกับผู้หมวดทุกวันว่า คิดถึงไดอารี่จัง เมื่อไรเค้าจะเปิด หรือหาที่เขียนไดอารี่เมื่อยามว่างๆ ได้ที่ไหนที่เหมือนกับเวปเก่าบ้างนะ ผู้หมวดก็หวังดีซะเหลือเกินหาให้ที่โน่นที่นี่เยอะแยะไปหมดแต่ก็ไม่ถูกใจเลยสักแห่ง บ่นให้เค้าฟังติโน่นตินี่ เค้าก็เลยรู้ว่าไม่ชอบ...ในที่สุด ก็มาถึงวันที่ได้บล๊อกนี้มาโดยบังเอิญ ขอบคุณคุณอัน และผู้หมวดคนดีที่ให้ลิงก์บล๊อกนี้ได้เห็นคนเขียนไดอารี่จากเวปเก่าเยอะแยะไปหมด แต่ยังไปไม่ถูกคงต้องค่อยๆ ศึกษาไป หรือถ้าใครอยากแนะนำนำทางก็ยินดีนะคะ...ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ...ก็เป็นน้องใหม่ (ที่นี่) นี่คะต้องเจียมตัวเจียมใจกันหน่อย...555555....ชินเมื่อรัยคงมีเรื่องราว และการบ่นให้ฟังมากมายให้ใครๆ เบื่อเล่นว่า ยัยนี่มาเพ้อเจ้ออีกแล้วเหรอเนี่ย....
ช่วงที่ห่างหายวงการไดอารี่ไปก็ทำงานๆๆ จนสมองจะบวมแล้ว เดินทางไปต่างจังหวัดเป็นว่าเล่นจนผู้หมวดส่ายหน้า และวิตกด้วยความเป็นห่วงเพราะในบางทีต้องไปนอนซมด้วยโรคภัยไข้เจ็บในระหว่างทำงาน...แต่ก็ผ่านช่วงนั้นมาแล้ว กลับมาก็ตะลุยงานขนาดผู้หมวดถามและนัดเจอกันก็ยังไม่มีเวลาให้...น้อยใจบ้างมั๊ยเอ่ย...อีกสักพักนะคะคนดี...ให้ทุกอย่างลงตัวก่อน...ว่าแต่ว่าผู้หมวดจะมีเวลาเหรอคะ....ตอนนี้น่ะ...
หมายเหตุ : รูปบางรูปที่เอามาลงเป็นรูปที่ถ่ายตอนไปทำงานใน รร. มิราเคิล ใน กทม.นี่ล่ะ นั่งว่างๆ ก็เลยถ่ายไว้เล่นๆ แก้เซ็งอีกอย่างเห็นสวยดี และชอบการตกแต่งแจกันและสวนของที่นี่มาก
การจัดสวนแบบนี้ก็ดีเหมือนกันสามารถนำไปแต่งตรงโน้นตรงนี้ได้ตลอด.....5555555.....ดูเป็นแนวทางจะนำไปจัดสวนที่บ้านตัวเองบ้างได้ความคิดมากมายเลยค่ะ...ไว้จะถ่ายมาให้ดูคราวหลังและกันนะ....
ตกแต่งสวยดีเหมือนกันคับโรงแรมนี้ดูสบายตาดี อิอิ
ตอบลบช่วงนี้เพิ่งเริ่มงานก็ขลุกขลักนิดหน่อยแหละคับ
แต่มีเวลาไปเจอกันแน่นอนในช่วงวันหยุดราชการและวันนักขัตฤกษ์นะคับ หุ หุ
ไว้ให้เคลียร์งานลงตัวก่อนเนอะ ไม่นานนี้หรอกคับ เราไปเที่ยวกันดีก่า คริ คริ
รักและคิดถึงมากๆเช่นกันคับ *-*