วันนี้วันออกพรรษา ฝากเพื่อนไปทำบุญมาสบายใจ

เพลง: I Think
ศิลปิน : Full House

ช่วงนี้งานยุ่งมากๆ วันนี้เป็นวันที่มีการตักบาตรเทโวกัน ถือเป็นวันทำบุญใหญ่เพราะเป็นวันออกพรรษา นัดกับเพื่อนว่าจะไปทำบุญร่วมแก๊งค์กัน ที่วัดใกล้ที่ทำงานที่เคยไปทำบุญกันบ่อยมากเพราะวัดนี้มีหลวงตาที่ชราภาพมากๆ ท่านจำวัดอยู่ที่นี่จะซื้อยาคูลท์ไปถวายท่านเป็นประจำเพราะท่านเดินเไม่สะดวก สงสัยถ้าได้เกิดชาติต่อไปคงได้เจอร่วมแก๊งค์กันทำงานอีกแหงๆ เพราะตักบาตรร่วมกันทำบุญร่วมตุ้กันอีก 5555555.....

ในเมื่อตัวเองไม่ได้ไปและต้องฝากเพื่อนให้เพื่อนเป็นคนแบกไป ก็ต้องแสดงน้ำใจกันหน่อยโดยจัดของลงกระเป๋า เพื่อให้เพื่อนๆ แบกของถวายพระไปสะดวกๆ ต่อไปเพื่อนจะได้เต็มใจแบกไปให้ 55555 แบบหว่านพืชหวังผลค่ะ...กลางวันก็เลยออกไปทานข้าวกับเพื่อนอีกคน...เพื่อนคนนี้จะเก่งเรื่องการเขียนเวปเพจมากๆ ประจบเพื่อนเข้าไว้ เพื่อดึงความรู้เพื่อนออกมา 55555 และแล้วเพื่อนก็ตกหลุมพรางเราทันที รับปากจะถ่ายทอดวิทยายุทธทุกอย่าง แบบให้เราเป็นทายาทอสูร 555555 โดยไม่มีข้อแม้....

กลับมาเจอแก๊งค์ทำบุญ...ทุกครั้งที่ไปทำบุญมา เวลากลับมาจะต้องพูดคำว่า "เอาบุญมาฝาก" แต่วันนี้เพื่อนทุกคนนั่งทานข้าวกันเฉยๆ ก็เลยถามว่าเหนื่อยเหรอ..เพื่อนๆ พยักหน้า บอกคนเยอะมากๆ เราก็บอกว่าแน่ล่ะวันนี้เป็นวันพระใหญ่นี่นะ...คนก็เยอะล่ะ...แล้วเค้าก็หันไปคุยไปทานข้าวกันต่อ...ก็เลยถามเค้าว่า ไม่เอาบุญมาฝากเหรอ...55555...เพื่อนบอก อ้อ..หิวจนลืมเลย...เอาบุญมาฝากนะค๊า....555555...มีทวงบุญด้วยเรา....จะได้บุญมั๊ยคะเนี่ย....

นั่งทำงานตั้งแต่เช้าถึงเย็น ไม่ใช่สิ บ่ายมีประชุมอีกแล้ว...หน้าตาตัวเองคงไม่ค่อยดี..ตาคงลอย...(เพราะคิดโน่น คิดนี่หลายเรื่อง) หัวหน้าเลยไม่กล้ามอบหมายงานที่เร่งด่วนให้ ตอนที่มอบหมายงานก็เริ่มใจไม่ดีเค้าจะมอบให้เราหรือเปล่าน๊อ ถ้ามอบให้อีกคงตายแน่ๆ คงเสียคนแน่ๆ เพราะทำไม่ทัน ไม่เสร็จชัวร์...55555....เหมือนหัวหน้ารู้ความคิด ไม่มอบหมายให้แฮะ...ดีจัง...เพื่อนร่วมงานเริ่มมอง เริ่มเขม่น(มั๊ง)ออกจากห้องประชุมบ่นกันใหญ่ว่าจะเสร็จทันมั๊ยเนี่ย...หันมามองหน้าเรา...ก็เลยบอกไป่ว่า หัวหน้าคงเห็นว่าคนที่เค้าให้เก่งงานน่ะเลยมอบหมายงานให้ คนที่ไม่ได้ทำแสดงว่าคงไม่มีฝีมือ...หน้าเค้าก้เลยมีสีสรรหน่อย...ก็เลยเติมคำพูดไปอีกว่า....มีอะไรให้ช่วยบอกนะ...ยินดี...ถ้าคิดว่าช่วยได้...เค้าก็เลยตอบมาว่า ขอบคุณนะ ไม่เป็นไร งานยุ่งอยู่ไม่ใช่เหรอ...ก็บอก..อืมม...หลายเรื่องทั้งงานทั้งชีวิตล่ะ...อาจเพราะมีบางเรื่องที่ต้องวุ่นวาย หัวหน้าคงเห็นและเข้าใจ คนเราก็มีบ้างล่ะเนอะ

บางครั้งการพูดเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจซึ่งกันและกัน...การพูดดี และมีน้ำใจต่อกันจึงจำเป็นสำหรับสังคมสมัยนี้..ซึ่งเป็นสังคมของการแข่งขัน แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน มีน้ำใจต่อกันเพียงละเล็กละน้อยก็ทำให้สังคมน่าอยู่แล้วจริงมั๊ยเอ่ย...

คำพูดของคนเราเพียงไม่กี่คำ ทำให้คนเรารู้สึกทุกข์ โศรกเศร้า ดีใจ เสียใจ โกรธ ยินดีได้ คำบางคำอาจทำให้ใครบางคนกินไม่ได้นอนไม่หลับ คำบางคำทำให้ใครหลายคนต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่างได้ นั่นเพราะใครคนนั้นยังยึดติดกับคำพูดเพียงไม่กี่คำ...บางที...อาจเป็นเพราะลืมคิดไปว่า..มุมมองในโลกใบนี้มีหลายมุมมองมากมาย...เมื่อเรามองในมุมมองที่เศร้า เจ็บปวดได้ ทำไมเราไม่หันไปมองในอีกมุมหนึ่งที่ตรงข้ามกัน เพราะคนเราไม่เหมือนกัน มีความแตกต่างกันทั้งความคิดและความรู้สึก เส้นแบ่งมุมมอง และเส้นแบ่งของความรู้สึกไม่เท่ากัน ไม่มีอะไรมาขีดเส้นว่าตรงไหนคือความพอดี จึงมีการล้ำเส้นกันในบางครั้ง ถ้าหากล้ำเส้นทางคำพูดและความคิดก็เกิดปัญหาได้...การให้อภัย และความเข้าใจเท่านั้นที่ทำให้มุมมองมาใกล้เคียงกัน

บางครั้ง...ความรักความเข้าใจและความผูกพันที่มีต่อกันก็มีส่วนช่วยทำให้มุมมองที่ไกลกันนั้นแคบลง เคยคลางแคลงใจกันก็หมดสิ้นลงเพราะความรักความเข้าใจกันนั่นเอง การพูดอะไรกันตรงๆ บางทีก็เป็นสิ่งดีถ้าหากพูดกับคนที่เข้าใจกันและรักกัน รุ้จักกันมากๆ รู้นิสัยใจคอว่าอีกฝ่ายเป็นคนพูดจาอะไรตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ซึ่งเป็นนิสัยของคนจริงใจมีอะไรก็ไม่คิดจะเก็บงำเอาไว้...ผิดกับคนปากหวาน...ที่พูดฟังแล้วลื่นหู...แต่ใจกลับตรงกันข้ามกับปาก

สักวาหวานอื่นมีหมื่นแสน
ไม่เหมือนแม้นพจมานที่หวานหอม
กลิ่นประเทียบเปรียบดวงพวงพยอม
อาจจะน้อมจิตโน้มด้วยโลมลม

แม้นล้อลามหยามหยาบไม่ปลาบปลื้ม
ดังดูดดื่มบอระเพ็ดต้องเข็ดขม
ผู้ดีไพร่ไม่ประกอบชอบอารมณ์
ใครฟังลมเมินหน้าระอาเอย

ขอบคุณผู้หมวดคนดีนะคะที่ช่วยจำสักวาของท่านสุนทรภู่บทนี้และส่งมาให้ทางเอ็ม...555555.....แบบนี้รักตายเลยค่ะ...